Μια δια-προσωπική επιλογή-παραλλαγή σκηνικής ανασύνθεσης και απόδοσης του ορφικού μύθου.
Το Τέλος είναι το θέμα αυτής της όπερας, μια έννοια αρχέγονη και σύγχρονη, πάντα παρούσα. Η έννοια του τέλους μιας συνθήκης, μιας εποχής, μιας κατάστασης, μιας συνήθειας, μιας ζωής, ακόμα και του στιγμιαίου συμβάντος, που βρίσκεται παντού και πάντα γύρω μας. Από αυτό το τέλος πηγάζουν οι μεγαλύτεροι φόβοι μας, αλλά και προκαλούνται οι αναγκαιότερες αλλαγές. Η ανατροπή ή διακοπή μιας πορείας, προσωπικής ή συλλογικής, όσο επίπονη κι αν φαίνεται, είναι πολλές φορές και απαραίτητη. Απέναντι λοιπόν σε μια έννοια ισοπεδωτική, παμπάλαιη και παράλληλα ελπιδοφόρα, σταθήκαμε και θελήσαμε να δημιουργήσουμε μια παράσταση που αναρωτιέται και εξετάζει την ουσία της.
Πρόκειται για ένα έργο όπου ο μύθος του Ορφέα μαζί με την ποίηση του Έλιοτ,αφηγούνται την πορεία ενός ανθρώπου που ανακαλύπτει την δυνατότητά του για υπέρβαση. Αφορμή και κίνητρο για την πορεία αυτή είναι η μεταμορφωτική δύναμη της τέχνης και του έρωτα. Ο Ορφέας είναι ενας μύθος, αλληγορία της ανθρώπινης πάλης, τοσο παλιός όσο και ο ιδιος ο ανθρωπος. Μια ιστορία ποιητικά ειπωμένη, κατασκευασμένη από τον άνθρώπο, που εκθέτει τις τεράστιες αντιθέσεις της ανθρωπινης φυσης: την δυνατότητα για υπερβαση και την θνητή, πεζή πλευρα του. Την αδυναμία στην αντίσταση να γυρίσει το βλέμμα και να κοιτάξει, και την αγωνία του να νικήσει τον θάνατο.
Σήμερα, παλεύοντας με τις ιδιες εννοιες, σε εναν κόσμο που απαρνείται την ποίηση, θεωρώντας την περιττή και ανόφελη, βρίσκουμε εκεί τη μεγαλυτερη μας δύναμη.
Διαμορφώσαμε μια παράσταση, στην οποία εφτά αυτόνομες πορείες ταυτίζονται χρονικά και θεματολογικά μέσω του μύθου. Παρουσιάζουμε ένα ‘σκηνικό ντοκυμαντέρ’ της πρώτης εκδοχής του έργου μας, που θα φτάσει αμεσότερα στους αποδέκτες αφού θα αποδοθεί από τους ίδιους του συντελεστές του. Επί σκήνης οι δημιουργοί αφηγούνται, ο καθένας μέσω της τέχνης που εκπροσωπεί, το υπαρξιακό ταξίδι του Ορφέα προς την ολοκλήρωσή του - το τέλος του. Η παράσταση είναι μια προσωπική και συνολική τοποθέτηση απέναντι στο αναπόφευκτο τέλος και τις δυνατότητες του άνθρωπου, για να ανακαλύψουμε τελικά οτι ο ίδιος ο ορισμός του ανθρώπου είναι και ο περιορισμός του.
Δομή
ΘΡΗΝΟΣ για την Ευριδίκη -Ορφεύς μελωδός-. Βαθειά συγκίνηση που φτάνει μέχρι τους άρχοντες του Άδη και έτσι του επιτρέπεται η ΚΑΤΑΔΥΣΗ εκεί για την συνάντηση, παραλαβή και επιστροφή της αγαπημένης -Ορφεύς καταδυόμενος- αλλά υπό έναν όρο. Στην συνάντηση των δύο εραστών ΚΟΙΤΑΓΜΑ παραβιάζεται ο όρος -Ορφεύς παραβάτης- και ο χαμός της Ευριδίκης είναι οριστικός. Επιστρέφοντας μετά την απώλεια συμβαίνει η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του -Ορφεύς απολλώνειος- σε απόλυτο γητευτή των πάντων —Ορφεύς λυρικός- μέχρι να προκαλέσει τη Μοίρα και τον ΘANATO του, να κατακρεουργηθεί -Ορφεύς σπαρασόμενος- από το αντίθετο Στοιχείο -Ορφεύς διονύσειος- και εν τέλει να “χαριστεί” ΜΟΙΡΑΣΜΑ στον κόσμο - Ορφεύς μοιραζόμενος-.
